Lerend aan de keukentafel, de weg naar het diploma (2024)

Afgelopen dinsdag belde een van de stagaires aan voor een aantal handtekeningen in zijn examenportfolio. We zaten even samen aan de keukentafel. Spraken over dat het eind van de opleiding in zicht is en wat een fantastische prestatie hij geleverd had en wat een kundige professional ik tegenover mij had zitten. Ik nam hem even mee terug naar hoe het begon. Na tien jaar zijn diploma in zicht. Een moeizame weg, begonnen bij de ISK en nu perspectief op MBO-4 diploma. Het was een zware reis met vallen en opstaan. "Had ik maar mensen gehad die in mijn geloofden, zoals jij en je collega". Dan was de reis door het onderwijsland een heel stuk korter geweest. "Ik moest iedere keer weer door die frustrerende hoepeltjes springen van het onderwijs en mij door systemen heen worstelen waar het niet ging over mijn capaciteiten, maar over wat er moest volgens mensen die over dat systeem gingen". "Gelukkig heb jij de moed nooit opgegeven, ook al was je daar soms heel dichtbij", zei ik. We spraken over leren en waarom het zo vaak in onderwijs niet gaat over levenslessen en omgang met elkaar, maar dat zo vaak de nadruk ligt op presteren en beoordelen. Op de zaakvakken die niet vertellen wat voor mens je bent. Ondertussen las ik een mail van zijn examinator. Er moest nog wat aangepast worden en daarvoor zat hij aan mijn keukentafel. Ik vulde de formulieren opnieuw in en zette het juiste kruisje op de goede plaats. In deze mail stond alles wat nog niet op orde was. Er stond geen inleiding, geen dank, geen vriendelijk woord. Ik merkte dat het mij raakte en de tranen sprongen in mijn ogen. De moeite die er door hem ingestoken was, de uren boven de laptop, soms niet weten hoe het geschreven moest worden, de gesprekken, de feedback de worsteling en het leren. Niets daarvan kwam terug in deze reactie. De menselijke maat ontbrak, de waardering voor 'de sprong door de hoepel'.

Ik liep mee naar de deur en we spraken over de toekomst. "Zorg dat je jouw verhaal niet vergeet en daarmee kan je anderen inspireren, vandaag heb je dat gedaan bij mij", sprak ik. "Dank je wel".

Reflecterend aan mijn keukentafel overdacht ik dit gesprek. Wat is het toch nodig dat we de menselijke maat in alles blijven toepassen. Beginnen met waarderen en de ander te zien. Waarderen en samen leren en het is zo nodig dat we met andere ogen gaan kijken. Eerst naar de mens, dan naar de ontwikkeling en hoe we dit lerend kunnen laten groeien. Ik wil aan dit soort onderwijs bouwen dat kinderen, jongeren, jong volwassenen uitdaagt om blijvend te leren en iedere keer weer die mens in de ogen te kijken. Te zien wat er aan potentieel zit en hoe we dit kunnen stimuleren en niet frustreren. Waarbij we elkaar aanmoedigen in de reis die we gaan, vanuit gelijkwaardigheid als lerende. Daarvoor zet ik mij graag in, voor die mens die het zo nodig heeft om gesteund te worden. Vandaag keek ik even in de spiegel, dankzij dit mooie gesprek en voelde ik mij geraakt vanuit respect voor de prestatie die niet ging over de sprong door de hoepel, maar dat hij ondanks al die hoepels zo ontwikkeld is in zijn persoonlijke en professionele identiteit. Hoe nodig is het dat er wat minder hoepels zijn en wat meer leermomenten, zoals vandaag aan de keukentafel. En we die kunnen waarderen in het behalen van het diploma.

"Wie weet staan we samen nog wel eens op een platform, waar we dit aan mensen mogen vertellen", zei ik tegen de stagiaire toen hij weg ging. Bij deze, we komen graag op bezoek om ook jou te inspireren.